Game Review : Oblivion

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δεν είναι ακριβώς ένα game review με την έννοια ότι δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω όλες τις πτυχές του παιχνιδού, ούτε θα φανώ αντικειμενικός κριτής του τι προσφέρει. Αυτό που διαβάζετε είναι απλώς το πρώτο από μια σειρά άρθρων στα οποία θα αναφέρω τα αγαπημένα μου παιχνίδια (ανεξαρτήτως της ηλικίας τους) και το λόγο που τα ξεχωρίζω για τους φίλους gamers που μπορεί να ενδιαφερθούν να τα check-άρουν ή να ακούσουν μια δεύτερη άποψη. Όποιος δεν είναι gamer και δεν το κατάλαβε από μόνος του, δεν πρέπει να διαβάσει αυτό το άρθρο γιατί δε θα του προσφέρει τίποτα.

Το πρώτο όνομα στη λίστα είναι το Elder Scrolls IV : Oblivion. Δύο είναι τα χαρακτηριστικά του Oblivion που σε κάνουν να κολλάς πάνω του μέχρι να πεθάνεις ή να βγει το Elder Scrolls V. Το ένα είναι το καλύτερο σύστημα leveling και class-εων που έχω δει ποτέ σε παιχνίδι και το άλλο είναι ο τεράστιος ανοιχτός κόσμος του παιχνιδιού.

Πολεμιστής-μάγος με τα 7 βασικά skills του

Όσον αφορά τις κλάσεις, η πρωτοτυπία του παιχνιδιού είναι ότι απλά δεν υπάρχουν. Το παιχνίδι σου παρουσιάζει κάποιες κλάσεις για να επιλέξεις στην αρχή, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά πρότυπα και η καλύτερη επιλογή για τον παίχτη είναι να φτιάξει μια δική του κλάση, διαλέγοντας τα 7 βασικά skills του χαρακτήρα του. Αυτό που διαφέρει από σχεδόν όλα τα υπόλοιπα RPGs είναι ότι ο παίχτης μπορεί να διαλέξει οποιονδήποτε συνδυασμό από τα 21 υπάρχοντα skills. Πχ μπορεί να φτιάξει έναν τοξότη με conjuration (σχολή μαγείας) ώστε να μπορεί στην ανάγκη να δημιουργεί σπαθιά και πανοπλίες από το πουθενά αν περικυκλωθεί από αντιπάλους, κάτι που ο κλασικός rogue δεν μπορεί να κάνει. Ή μπορεί να φτιάξει έναν υβριδικό χαρακτήρα που να πολεμάει με σπαθί, πανοπλία και heavy armor αλλά να είναι και μπορεί να ρίχνει fireballs (Destrucion), να κάνει heal και buffs (Restoration) και να γίνετια αόρατος (Illusion). Ή να φτιάξει ένα μάγο με stealth και Marksman ώστε να μπορεί να κάνει sneak και να σκοτώνει πισώπλατα με τόξο όταν δε χρειάζεται μαγικά.

Αφού ο παίχτης διαλέξει τα βασικά του skills, θα πρέπει να τα ανεβάζει με τον πιο λογικό τρόπο : να τα χρησιμοποιεί. Στο Oblivion δεν κερδίζεις experience από το να σκοτώνεις τέρατα και να τερματίζεις αποστολές. Αν πχ χτυπήσεις έναν αντίπαλο με το σπαθί σου, ανεβαίνει λίγο το blade, ενώ αν μπλοκάρεις επιτυχώς ένα χτύπημα ανεβαίνει το block και ούτω καθεξής. Ανεβάζοντας τα βασικά skills παίρνεις και level, ενώ όλα τα υπόλοιπα skills που δεν επέλεξες για το χαρακτήρα σου μπορείς να τα χρησιμοποιείς κανονικά (!) μόνο που ξεκινούν από πολύ χαμηλότερο επίπεδο και δεν επηρεάζουν το level σου, αλλά επηρεάζουν τα στατιστικά σου αν τα ανεβάζεις και αυτά παράλληλα με τα βασικά.

Το άλλο στοιχείο του Oblivion που ξεχωρίζει είναι η ελευθερία που σου δίνει. Το παιχνίδι ουσιαστικά σε πετάει μέσα σε έναν τεράστιο κόσμο και σε αφήνει να κάνεις ό,τι γουστάρεις εκεί μέσα και με οποιαδήποτε σειρά, δίνοντάς σου ένα main quest με το οποίο δε χρειάζεται καν να ασχοληθείς. Το main quest είναι από μόνο του καμιά 20αρια ώρες αν θυμάμαι καλά και πέρα από αυτά υπάρχουν τα guilds με τις δικές τους αποστολές, αποστολές από NPCs, από θεότητες και αν τα βαρεθείς όλα αυτά μπορείς και να εξερευνείς απλά τον κόσμο, στο χάρτη του οποίου εμφανίζονται αρχικά μόνο οι μεγάλες πόλεις, αλλά είναι γεμάτος με dungeons, πανδοχεία, μικρά χωριά και κατασκηνώσεις ληστών. Συνολικά, μπορεί κάποιος να παίζει πάνω από 100 ώρες με ένα χαρακτήρα και μετά να δημιουργήσει καινούριο και να ανακαλύψει πολλά ακόμη πράγματα που δεν είχε συναντήσει την πρώτη φορά.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά για την Bethesda, εξόπλισε το παιχνίδι με πανέμορφα γραφικά για την εποχή του και ένα ωραίο soundtrack. Δυστυχώς, το παιχνίδι έχει επίσης πάρα πολλά bugs και μερικά σχεδιαστικά λάθη που μπορούν να χαλάσουν κάπως την εμπειρία του παίχτη, κυρίως το σύστημα level scaling που φέρνει τα τέρατα και το loot κάθε περιοχής στο level του παίχτη, χαλώντας λίγο την αίσθηση περιπέτειας στην εξερεύνηση του κόσμου. Επιπλέον, το παιχνίδι δεν έχει πάντοτε το καλύτερο immersion. Από τη μία τα dungeons είναι τρομακτικά, ειδικά όταν περπατάς σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πολλές γωνίες και λες «τώρα θα μου πεταχτεί ένας vampire και θα με γαμήσει» (tip: η default φωτεινότητα μερικές φορές είναι λίγο ψηλή για να φαίνονται ωραία τα dungeons. Χαμηλώστε τη μέχρι τα σημεία χωρίς φωτισμό να φαίνονται ρεαλιστικά σκοτεινά), αλλά από την άλλη οι διάλογοι με τους NPCs και ο τρόπος που λειτουργούν κάποια quest κάνουν πολύ έντονη την αίσθηση ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός απλού παιχνιδού. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν τη γενική εικόνα του παιχνιδού και να το καταστήσουν κάτι λιγότερο από Masterpiece.

Μερικά από τα επόμενα άρθρα :

• Dragon Age : Origins
• Prince of Persia : Sands of Time trilogy
• Red Dead Redemption